19 Ιουνίου: Αρκετά χρόνια πριν, μια αλαφροΐσκιωτη μου είχε πει ότι στο μέλλον, τόσο εγώ, όσο και όλοι οι γνωστοί μου, θα περάσουμε από μια μακριά περίοδο μεγάλης δοκιμασίας από την οποία όμως, θα βγούμε νικητές.
Πρέπει να ομολογήσω πως δεν πίστεψα τότε τα λόγια της, με την πάροδο του καιρού όμως, και βλέποντας τις τρέχουσες εξελίξεις, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως εκείνη η «προφητεία» μοιάζει να επιβεβαιώνεται στην Κρίση που ζούμε σήμερα!
Είμαι σίγουρος πως η ιστορία αυτή θα μοιάζει γραφική σε κάποιους, το ίδιο άλλωστε θα πρέπει να πιστεύουν και για όλη την θεματική του παράξενου.
Συχνά μιλώντας σε φίλους για όλα αυτά τα περίεργα με τα οποία ασχολούμαι εγώ και οι συνεργάτες μου, συναντώ μια δυσπιστία: Δεν είναι κάπως αταίριαστο να μιλάμε για πνεύματα, μαγείες και εξωγήινους σε μια εποχή κρίσης σαν αυτή που ζούμε σήμερα;
Η απορία ασφαλώς είναι εύλογη. Η αλήθεια είναι όμως διαφορετική! Βλέπετε, δεν είναι η εποχή μας που βρίσκεται σε κρίση, αλλά είμαστε μέρος μιας κοινωνίας που είναι σε κρίση!
Κατά συνέπεια, η ανάγκη για το διαφορετικό είναι σήμερα μεγαλύτερη από ποτέ! Γιατί; Διότι το παράδοξο δεν είναι απόδραση από το «πραγματικό» όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά μια έξοδος από τον φαύλο κύκλο των προσαρμοσμένων πεποιθήσεων που έχουμε εδραιώσει. Είναι ένα παράθυρο στην εναλλακτική σκέψη, και μέσω αυτής είναι εφικτό να εντοπίσουμε, να κατανοήσουμε και να αλλάξουμε αυτά που μας οδήγησαν στην ίδια την Κρίση.
Και κάπου εδώ ερχόμαστε στον τίτλο αυτής της ανάρτησης. Ναι, ασφαλώς και έχει να κάνει με τον βαμπιρισμό, μονάχα που δεν αναφέρομαι στους γνώριμους βρικόλακες του κινηματογράφου (sorry twilighters) αλλά σε κάτι πολύ πιο αληθινό: το μεγάλο αφανές βαμπίρ, μια σκιώδης σκεπτομορφή που μοιάζει να σχηματίστηκε και να τροφοδοτείτε από την αστική μας μελαγχολία, την καθημερινή μας αγωνία και τον τρόμο για το τι θα μας ξημερώσει την επόμενη ημέρα.
Αναφέρομαι μήπως σε κάποια παραφυσική οντότητα; Δεν έχω αποδείξεις για κάτι τέτοιο! Αυτό που σίγουρα συμβαίνει όμως, είναι πως όλοι μας, λίγο ως πολύ, σκυθρωπιάζουμε ακόμη περισσότερο όσο οι μέρες περνάνε και η Κρίση μας παρασέρνει ενεργειακά σαν μια μαύρη υπόγεια δίνη.
Βέβαια, με το να ερμηνεύουμε την τρέχουσα κατάσταση με όρους του παραδόξου δεν είναι αρκετό για να βρούμε λύσεις. Ή μήπως όχι; Και το ρωτάω αυτό, διότι με βάση πάντα τις αποκρυφιστικές θεωρίες, μια ενεργομορφή απαιτεί έστω και την αθέμιτη συνεργασία της μάζας. Κατά συνέπεια, αν έχουμε μερίδιο ευθηνής μήπως ταυτόχρονα έχουμε και την δύναμη της επίλυσης;
Το θέμα είναι αρκετά μεγάλο και λεπτό. Αυτό που θα ήθελα να προσέξετε όμως, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: το γεγονός πως το τελευταίο διάστημα, χιλιάδες άνθρωποι από όλα τα σημεία της πρωτεύουσας, συγκεντρώνονται στην πλατεία Συντάγματος για να τελέσουν μαζί μια αστυμαγική πράξη: το ταυτόχρονο χτύπημα από κατσαρόλες και άλλα μεταλλικά αντικείμενα!
Η συμβολική αυτή κίνηση μπορεί να ερμηνευτεί με τον προφανή τρόπο. Ταυτόχρονα όμως, δεν διαφέρει σε τίποτα από τις παραδοσιακές μεθόδους εξορκισμού των δαιμόνων που είναι ο δυνατός θόρυβος, οι κραυγές, και η θετική ενέργεια!