23 Απριλίου: Με την ευκαιρία της ονομαστικής μου εορτής (η οποία φέτος πέφτει πάνω σε έναν ιδιαίτερο αριθμό), θα ήθελα να ξετυλίξω ορισμένα από τα πολλά συμβολικά στοιχεία του δρακοκτόνου Αγίου…
Ο Γεώργιος, ως ιστορική φιγούρα, γεννήθηκε το 280 πιθανότητα στην Αρμενία, ενώ εντάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό όπου και διέπρεψε. Το 303 μαρτύρησε κατά τους Διωγμούς του Διοκλητιανού όπου μετά από βασανιστήρια θανατώθηκε βάναυσα αφού του κόψανε το κεφάλι, λεπτομέρεια αξιοσημείωτη όπως θα δούμε αργότερα!
Στην παράδοση πάντως, έμεινε γνωστός για την σφαγή ενός δράκου και την σωτηρία μιας πριγκίπισσας που είχε αφεθεί ως θυσία στο κτήνος. Ο θρύλος αυτός προστέθηκε στα κατορθώματα του Αγίου από τους Σταυροφόρους κατά τον 11ο αιώνα, και τον ακολουθεί πιστά σε όλη την εικονογραφία του, αποδεικνύοντας πως στον Χριστιανισμό συνεχίζουν ορισμένοι πολύ ιδιαίτεροι παραδοσιακοί συμβολισμοί…
Ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα του Αγίου, καταλαβαίνουμε πως σχετίζεται με την γη – γεώργιος δηλαδή ο γεωργός του εδάφους, ο καλλιεργητής του πνευματικού σπόρου μέσα στον ίδιο τον εαυτό.
Εξίσου χθόνια όμως είναι και η φύση του δράκοντα που σφαγιάζεται από τον αναβάτη Άγιο. Προσέξατε ποτέ πως η λόγχη κεντρίζει το στόμα του κτήνους; Παραπέμπει άραγε η κίνηση αυτή στην γεωμαντεία και τα τελουρικά ρεύματα του πλανήτη μας;
Η λόγχη είναι η θεληματική προέκταση του ατόμου και η φιδίσια όψη του δράκου συμβολίζει τις βιοενεργειακές ροές της γης, όπως αντίστοιχα τα μενίρ σηματοδοτούν το πέρασμα αλλά και τις δυνητικές εισόδους/εξόδους των ley lines.
Αντίθετα όμως από ότι θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι, το πρότυπο του δρακοκτόνου είναι αρχαιότερο του Χριστιανισμού – άλλωστε η σημασία του ότι η Νέα Θρησκεία εξολοθρεύει τα δαιμόνια της Παλιάς, είναι όχι μόνο νεώτερη, αλλά και ιδιαίτερα απλοϊκή.
Ο δρακοκτόνος άγιος λοιπόν επαναλαμβάνει το ηρωικό δράμα του φτερωτού Περσέα και της αλυσοδεμένης Ανδρομέδας, του βαβυλώνιου Μαρντούκ και της οφιοειδή Τιαμάτ, και φυσικά τον μυστηριώδη Σεθ που λογχίζει τον δαίμονα-φίδι Άποφι όταν η νυχτερινή βάρκα του Ρα, στο ταξίδι της στον κάτω κόσμο, εμποδίζεται από το γιγάντιο αυτό πλάσμα.
Τι προσπαθούν να μας πούνε όλοι αυτοί οι μύθοι; Ποιο είναι το μυστικό του δράκου; Πρόκειται ασφαλώς για την πυγαία εσωτερική δύναμη στην πιο καθαρή μορφή της – δύναμη όμως που πρέπει να τιθασεύσει η συνείδηση του αγίου ή ήρωα (μύστη ή αναζητητή).
Ο Δράκος είναι διφυής, είναι ο φτερωτός όφις αφού συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του πουλιού, την ύλη και το πνεύμα δηλαδή. Αντιπροσωπεύει το ανεκδήλωτο, το αδιαφοροποίητο, το χάος, το κρυμμένο, την αδάμαστη ενέργεια. Η εξαπόλυση της λόγχης και το χτύπημα στα σαγόνια του συμβολίζει τον έλεγχο, την αλλαγή από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Ταυτόχρονα την νίκη στην σκοτεινή φύση του ανθρώπου και την αυτοκυριαρχία. Ενώ η διάσωση της παρθένου, σημαίνει ασφαλώς την απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων. Ποιες είναι αυτές;
Εδώ μπορούν να γραφτούν αρκετά, ενδιαφέρον έχει όμως να σημειώσω πως μια από τις πρώτιστες ιδιότητες του δράκου είναι αυτό που σημαίνει το ίδιο του το όνομα, δράκος από το ρήμα δερκείν, που σημαίνει βλέπω. Αν ο δράκος λοιπόν δηλώνει το αρχέτυπο της καθαρής όρασης, της αντίληψης των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι πέρα από κάθε ψευδαίσθηση και αυταπάτη, τότε ο ήρωας ενσωματώνει αυτή την δύναμη με την τελετουργική σφαγή του πλάσματος.
Η δρακοκτονεία κατά συνέπεια είναι μέρος μιας μυητικής πορείας, μιας δρακόντιας ατραπούς που προσπαθεί να καταστήσει την αθέατη ενέργεια και γνώση του ανθρώπου από ασυνείδητη σε συνειδητή.
Και ο αποκεφαλισμός στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα; Ίσως να διακρίνετε και μόνοι σας τον συσχετισμό εδώ με ένα ακόμη πιο παράξενο μοτίβο που συνδέει τον Ορφέα, την Μέδουσα, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, την κεφαλή Μπαφομέτ και τόσα άλλα παλαιά σύμβολα… η αφαίρεση της κεφαλής είναι μια ακόμη μαγική πράξη με πολλές σημασίες: από την μια εκφράζει την οικειοποίηση της ενέργειας της κεφαλής, από την άλλη την αναγόρευση του κεφαλιού ως έδρα της πνευματικής δύναμης.
Την στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την ανεξαρτησία της πνευματικής αρχής που κατοικεί στο κεφάλι σε σχέση με την ζωική δύναμη που αντιπροσωπεύει το σώμα.
Ο Γεώργιος, ως ιστορική φιγούρα, γεννήθηκε το 280 πιθανότητα στην Αρμενία, ενώ εντάχθηκε στον ρωμαϊκό στρατό όπου και διέπρεψε. Το 303 μαρτύρησε κατά τους Διωγμούς του Διοκλητιανού όπου μετά από βασανιστήρια θανατώθηκε βάναυσα αφού του κόψανε το κεφάλι, λεπτομέρεια αξιοσημείωτη όπως θα δούμε αργότερα!
Στην παράδοση πάντως, έμεινε γνωστός για την σφαγή ενός δράκου και την σωτηρία μιας πριγκίπισσας που είχε αφεθεί ως θυσία στο κτήνος. Ο θρύλος αυτός προστέθηκε στα κατορθώματα του Αγίου από τους Σταυροφόρους κατά τον 11ο αιώνα, και τον ακολουθεί πιστά σε όλη την εικονογραφία του, αποδεικνύοντας πως στον Χριστιανισμό συνεχίζουν ορισμένοι πολύ ιδιαίτεροι παραδοσιακοί συμβολισμοί…
Ξεκινώντας από το ίδιο το όνομα του Αγίου, καταλαβαίνουμε πως σχετίζεται με την γη – γεώργιος δηλαδή ο γεωργός του εδάφους, ο καλλιεργητής του πνευματικού σπόρου μέσα στον ίδιο τον εαυτό.
Εξίσου χθόνια όμως είναι και η φύση του δράκοντα που σφαγιάζεται από τον αναβάτη Άγιο. Προσέξατε ποτέ πως η λόγχη κεντρίζει το στόμα του κτήνους; Παραπέμπει άραγε η κίνηση αυτή στην γεωμαντεία και τα τελουρικά ρεύματα του πλανήτη μας;
Η λόγχη είναι η θεληματική προέκταση του ατόμου και η φιδίσια όψη του δράκου συμβολίζει τις βιοενεργειακές ροές της γης, όπως αντίστοιχα τα μενίρ σηματοδοτούν το πέρασμα αλλά και τις δυνητικές εισόδους/εξόδους των ley lines.
Αντίθετα όμως από ότι θέλουν να πιστεύουν ορισμένοι, το πρότυπο του δρακοκτόνου είναι αρχαιότερο του Χριστιανισμού – άλλωστε η σημασία του ότι η Νέα Θρησκεία εξολοθρεύει τα δαιμόνια της Παλιάς, είναι όχι μόνο νεώτερη, αλλά και ιδιαίτερα απλοϊκή.
Ο δρακοκτόνος άγιος λοιπόν επαναλαμβάνει το ηρωικό δράμα του φτερωτού Περσέα και της αλυσοδεμένης Ανδρομέδας, του βαβυλώνιου Μαρντούκ και της οφιοειδή Τιαμάτ, και φυσικά τον μυστηριώδη Σεθ που λογχίζει τον δαίμονα-φίδι Άποφι όταν η νυχτερινή βάρκα του Ρα, στο ταξίδι της στον κάτω κόσμο, εμποδίζεται από το γιγάντιο αυτό πλάσμα.
Τι προσπαθούν να μας πούνε όλοι αυτοί οι μύθοι; Ποιο είναι το μυστικό του δράκου; Πρόκειται ασφαλώς για την πυγαία εσωτερική δύναμη στην πιο καθαρή μορφή της – δύναμη όμως που πρέπει να τιθασεύσει η συνείδηση του αγίου ή ήρωα (μύστη ή αναζητητή).
Ο Δράκος είναι διφυής, είναι ο φτερωτός όφις αφού συνδυάζει τα χαρακτηριστικά του φιδιού και του πουλιού, την ύλη και το πνεύμα δηλαδή. Αντιπροσωπεύει το ανεκδήλωτο, το αδιαφοροποίητο, το χάος, το κρυμμένο, την αδάμαστη ενέργεια. Η εξαπόλυση της λόγχης και το χτύπημα στα σαγόνια του συμβολίζει τον έλεγχο, την αλλαγή από το ανεκδήλωτο στο εκδηλωμένο. Ταυτόχρονα την νίκη στην σκοτεινή φύση του ανθρώπου και την αυτοκυριαρχία. Ενώ η διάσωση της παρθένου, σημαίνει ασφαλώς την απελευθέρωση των αγνών δυνάμεων. Ποιες είναι αυτές;
Εδώ μπορούν να γραφτούν αρκετά, ενδιαφέρον έχει όμως να σημειώσω πως μια από τις πρώτιστες ιδιότητες του δράκου είναι αυτό που σημαίνει το ίδιο του το όνομα, δράκος από το ρήμα δερκείν, που σημαίνει βλέπω. Αν ο δράκος λοιπόν δηλώνει το αρχέτυπο της καθαρής όρασης, της αντίληψης των πραγμάτων όπως πραγματικά είναι πέρα από κάθε ψευδαίσθηση και αυταπάτη, τότε ο ήρωας ενσωματώνει αυτή την δύναμη με την τελετουργική σφαγή του πλάσματος.
Η δρακοκτονεία κατά συνέπεια είναι μέρος μιας μυητικής πορείας, μιας δρακόντιας ατραπούς που προσπαθεί να καταστήσει την αθέατη ενέργεια και γνώση του ανθρώπου από ασυνείδητη σε συνειδητή.
Και ο αποκεφαλισμός στον οποίο αναφέρθηκα νωρίτερα; Ίσως να διακρίνετε και μόνοι σας τον συσχετισμό εδώ με ένα ακόμη πιο παράξενο μοτίβο που συνδέει τον Ορφέα, την Μέδουσα, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, την κεφαλή Μπαφομέτ και τόσα άλλα παλαιά σύμβολα… η αφαίρεση της κεφαλής είναι μια ακόμη μαγική πράξη με πολλές σημασίες: από την μια εκφράζει την οικειοποίηση της ενέργειας της κεφαλής, από την άλλη την αναγόρευση του κεφαλιού ως έδρα της πνευματικής δύναμης.
Την στιγμή δηλαδή που ο άνθρωπος ανακαλύπτει την ανεξαρτησία της πνευματικής αρχής που κατοικεί στο κεφάλι σε σχέση με την ζωική δύναμη που αντιπροσωπεύει το σώμα.
11 comments:
Από σχόλιο στο Face Book
John Sdralis
Δυστυχώς, η απλοϊκή αντίληψη ότι ο δράκοντας συμβολίζει τον διάβολο κι ότι αυτή η εικόνα παριστάνει τη νίκη του Αγίου πάνω στις δυνάμεις του μεταφυσικού κακου, είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στην ψυχολογία της πλειοψηφίας του κόσμου, που πραγματικά τέτοιες ερμηνείες μοιάζουν το λιγότερο ακαταλαβίστικες. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε άτομα μεγάλης ηλικίας, από 40 ετών ας πουμε, αλλά και σε νέα παιδιά που θα περίμενε κάποιος να είναι πιο δεκτικά στο Άλλο. Πάντως το κείμενό σας είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και δείχνει πως αν προσπαθούσαμε να ερμηνεύσουμε ορισμένα περιστατικά που αφορούν θρησκευτικά πρόσωπα με έναν πιο συμβολικό τρόπο, ίσως να αποκομίζαμε πολλά περισσότερα οφέλη.
Εξαιρετικό κείμενο.
Από σχόλιο στο Facebook
Ved Buens Ende
Όταν πιστευουμε κατι χωρις αποδειξεις, μιλαμε για τυφλη πιστη. Πως γινεται λοιπον ενας ηρωας του χριστιανισμου να συμβολιζει την καθαρη οραση και την κατανοηση των πραγματων χωρις αυταπατες οταν η αντιληψη του για τον Κοσμο βασιζεται σε καποιο θεο (πνευματικη αυταπατη) και όχι στον εαυτο του?
Μην συγχέεις την συμβολική σημασία του θρύλου με τις πράξεις του ιστορικού προσώπου! Στην παράδοση του Δρακοκτόνου Άγιου βλέπουμε απλά την συνέχεια ενός αρχαίου μοτίβου.
Όσο για την πίστη (= εμπιστοσύνη), ίσως ένας Άγιος (μύστης, σοφός κτλ) μπορεί να αντιλαμβάνεται κάτι που η απόδειξη του να μην συμβαδίζει με τους συνήθης τρόπους. Μπορεί δλδ ο Θεός να μην έχει βάρος, ύψος και ουσία, αλλά παρόλ’ αυτά να γίνεται αντιληπτός δια μέσου υπερβατικών καταστάσεων. Βέβαια, και αυτό είναι συζητήσιμο…
Από σχόλιο στο Facebook
Anastasia Tsiotska
Καλησπέρα. Αν δεν κάνω λάθος ως δρακοκτόνος απεικονίζεται και ο Άγιος Δημήτριος... Ο συμβολισμός είναι ο ίδιος;
Δεν έχω μελετήσει την ζωή του συγκεκριμένου Αγίου, όπως και το πώς ακριβώς παρουσιάζεται το μοτίβο της δρακοκτονίας στους θρύλους που τον πλαισιώνουν, αλλά μάλλον ναι!
Σχόλιο από το Facebook
Anastasia Tsiotska
Μου κάνει εντύπωση που ο συγκεκριμένος συμβολισμός επαναλαμβάνεται με την απεικόνιση δύο αγίων, να γίνεται για να ενισχυθεί η σημασία του ή είναι τυχαίο; το ενδιαφέρον μου για τον άγιο Δημήτριο οφείλεται στο γεγονός ότι έχω γεννηθεί ανήμερα της γιορτής του και, αν δεν σε έχω κουράσει ήδη, να αναφέρω πως οι δυο τους όπως και ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν και είναι οι (μόνοι) αγαπημένοι μου άγιοι, γιατί μου βγάζουν κάτι το παλικαρίσιο και αγνό ταυτόχρονα, θέτοντάς το πολύ απλά και πρόχειρα.
Εξίσου δρακοκτόνος είναι ο Άγιος Θεώδορος. ο Άγιος Δημήτριος παρουσιάζεται αρκετές φορές ως καβαλάρης με κόκκινο άλογο να πατά τον ειδωλολάτρη Λυαίο.
Νομίζω πως η επανάληψη του μοτίβου στην λαϊκή συνείδηση σχετίζετε με την δυναμική που προσδίδει η συγκεκριμένη πράξη. Απλά κάθε εποχή μπορεί να προσδώσει επιπλέον σημασίες…
Σχόλιο από το Facebook
Philip Aivazis
Στην ανάλυση του Γιώργου είναι άλλο πράγμα η συμβολική εικόνα (που υπάρχει με παραλλαγές σε πολλές θρησκείες και παραδόσεις και δεν είναι αποκλειστικότητα του ορθόδοξου Χριστιανισμού) και άλλο η θεολογία με την οποία συνδέεται. Για τους πιστούς ο Αγ.Γεώργιος είναι ένα ιστορικό πρόσωπο που μαρτύρησε για την πίστη του και αυτή του η απεικόνιση συμβολίζει την αντοχή του Χριστιανισμού στις αντιξοότητες. Αλλά η εικόνα αυτή για κάποιον μη πιστό θα μπορούσε να έχει μια σημασία που δεν χρειάζεται να δικαιώνει ή να στηρίζει το χριστιανικό δόγμα, αλλά να αντλεί την εγκυρότητά της ακόμα κι από τη συμφωνία της με παγανιστικά ή αιρετικά μοτίβα. Πρόκειται για τη μυθική αντί για τη θεολογική διάσταση του συμβόλου...
Σχόλιο από το Facebook
Konstantinos Mavraganis
Ο Δημήτριος στην συντριπτική πλειοψηφία των απεικονίσεών του απεικονίζεται να μάχεται τον Λυαίο, οι εικόνες με το δράκο έχουν γίνει μάλλον είτε λόγω σύγχυσης με τον Γεώργιο ειτε παραλληλισμού, καθώς είναι παρεμφερείς άγιοι (στρατιωτικοί/ πολεμιστές και οι 2) .
Γιώργο, πολύ ενδιαφέρον το κείμενο- στο συμβολισμό του δράκου θα προσέθετα την ιδιότητα του όφεως ως "φορέα γνώσης" , τόσο στην χριστιανική παράδοση όσο και σε προγενέστερες (αρχαιοελληνική- η οφιολατρεία συνδέεται με την λατρεία της Αθηνάς, Θεάς της Σοφίας άλλωστε- κινεζική κλπ)
Σχετικά με τον Περσέα/ Βελλεροφόντη/ Γεώργιο (<=>Γόργειο, της Γοργούς) και το Δράκο/Φίδι έχω κάνει και εγώ μία άλλη προσέγγιση εδώ: http://hellanion.blogspot.com/2011/01/blog-post_27.html
Το κλειδί ΤΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ της παράστασης του Γεωργίου με το Λευκό Άλογο (Πήγασο) και τον Δράκο βρίσκεται σε αυτή την εικόνα: http://2.bp.blogspot.com/_CngnRsigUHE/TUDM4D1lZVI/AAAAAAAAAqs/kcytj33DAvg/s1600/AIXODOC.jpg
Αυτός που μπαίνει στον Δράκο μετά βγαίνει απο αυτόν ως Ιάσων. Και βγαίνει στο Δέντρο της Ζωής στον Κήπο των Εσπερίδων (Παράδεισο) για να λάβει το Χρυσόμαλλο Δέρας, Λεοντή (...Ηλιο-Ντη) και να την ενδυθεί.
Post a Comment
Αγαπητέ επισκέπτη, άφησε εδώ το μήνυμα σου, μα να θυμάσαι, σχόλια που δεν αρμόζουν στο ημερολόγιο θα αφεθούν στην λήθη του κυβερνοχώρου!