Το 2007 η Ισπανία μας χάρισε ένα μοναδικό θρίλερ που βάδιζε στα χνάρια του Blair Witch Project. Τον Οκτώβρη του 2009 κυκλοφόρησε το δεύτερο μέρος.
Το REC εξιστορεί την περιπέτεια μιας ομάδας διαφορετικών ανθρώπων που εγκλωβίζονται σε μια πολυκατοικία μαζί με κάτι που δεν είναι από αυτόν τον κόσμο…
Πριν λίγες ημέρες παρακολούθησα την συνέχεια και ομολογώ πως από τα πρώτα λεπτά βυθίστηκα στην ατμόσφαιρα της ταινίας!
Πρώτη φορά είδα έναν τόσο αριστοτεχνικό συνδυασμό τριών διαφορετικών θεμάτων: την μετάδοση ιού που μεταμορφώνει τον έλλογο άνθρωπο σε αλάφρωνα δολοφόνο (στοιχείο δανεισμένο από γνωστές ζομποταινίες), μια νέα εκδοχή του εξορκιστή (όπου ο δαιμονισμός είναι μια κατάσταση που δεν αφορά μόνο την θρησκεία αλλά και την επιστήμη) και το «παραδοσιακό» κυνήγι των «φαντασμάτων (καθώς η δαιμονισμένη κοπέλα γίνεται ορατή μονάχα από την κάμερα νυκτός όπως συμβαίνει σε κάθε κλασσικό ghost hunting).
Και όλα αυτά μέσα σ’ ένα αστικό περιτύλιγμα απόλυτου ρεαλισμού που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από ανάλογες χολιγουντιανές παραγωγές τύπου Cloverfield, παρά έχει να διδάξει πολλά στους «δασκάλους» της αντίπερα όχθης!
Τι ήταν όμως αυτή η προνύμφη της τελευταίας σκηνής; Μια λεπτομέρεια δανεισμένη από το Alien, μια εξωγήινη οντότητα ή η υλική υπόσταση του δαίμονα;
Σε μια Ισπανία που έχει γνωρίσει τον Καθολικισμό με την πλέον αυστηρή του μορφή (ήταν άλλωστε η χώρα όπου ευδοκίμησε η τυραννικότερη όψη της Ιεράς Εξέτασης), η επαναφορά στα γνώριμα μοτίβα τρόμου, θέτει ευρύτερα ερωτήματα σχετικά με την πορεία σκέψης του σύγχρονου δυτικού αστού.
Πολλοί θα σχολιάσουν εδώ πως η εικόνα του Κακού επαναπροσδιορίζεται σ’ αυτή την ταινία. Στην πραγματικότητα όμως ακυρώνει πιστεύω, ένα σημαντικό παράγοντα της Χριστιανικής αντίληψης: την ελεύθερη βούληση!
Ο δαιμονισμός παρουσιάζεται σαν μια τυφλή αρρώστια που προσβάλει τον οποιοδήποτε ανεξάρτητα τον βαθμό της πίστης του. Κάπως έτσι, το REC μας παρουσιάζει να είμαστε όλοι απροστάτευτοι μπροστά στις ορέξεις του Κακού.
Μήπως αντίστοιχα η σύγχρονη κοινωνία έχει χάσει την πίστη της στην δύναμη και στην θεραπεία της Εκκλησίας; Πολύ πιθανόν! Άλλωστε και ο ιερέας της ταινίας μας είναι εξίσου φοβισμένος και ανήμπορος μπροστά στην δολιότητα του πλάσματος.
Παρόλ’ αυτά όμως –και κάπως έτσι επιβεβαιώνετε ο έσχατος ρεαλισμός του σεναρίου– ο δαίμονας, όσο πολυμήχανος και αν είναι, παραμένει έγκλειστος στην πολυκατοικία, δέσμιος της τεχνολογίας μαρτυρώντας έτσι μια παραδοξότητα που κατεβάζει τους αγγέλους όχι μόνο στην άβυσσο του σκοταδιού, αλλά και στους νόμους της υλικής φύσης!
Όπως και να έχει όμως, είτε θέλετε να δείτε αυτή την ταινία σαν μια ακραία αλληγορία της σχιζοφρενικής ζωής που ζούμε οι σημερινοί κάτοικοι των τσιμεντοθηρίων, είτε απλά σαν ένα ακόμη (αλλά καλογυρισμένο) ευρωπαϊκό θρίλερ ποιότητας, σας προτείνω ανεπιφύλακτα να το προτιμήσετε.
Όσον αφορά την συνέχεια, εύχομαι πως το τρίτο μέρος (που η παραγωγή του έχει ήδη ξεκινήσει) θα φτάσει πολύ σύντομα στις μικρές/μεγάλες οθόνες μας.