1 Αυγούστου: Παρακολουθώ –όσο μου το επιτρέπει ο εργασιακός χρόνος– αρκετές ξένες τηλεοπτικές σειρές, και πραγματικά εκστασιάζομαι κάθε φορά που ανακαλύπτω πως θίγονται θέματα που περνάνε την σκέψη μας σε επόμενα στάδια ανάλυσης.
Κάπως έτσι συνέβη με το Battlestar Galactica που πλέον έχει παραδώσει την ποιοτική σκυτάλη στο Caprica. Για την νέα αυτή σειρά (και τα μυριάδες τρανσχιουμανιστικά ζητήματα που παρουσιάζει) θα σας μιλήσω κάποια άλλη στιγμή.
Για την ώρα θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας έναν από τους πιο χαρακτηριστικούς διάλογους του BSG που αποτελεί ύμνος τολμώ να πω για όλους τους φουτουριστές ονειροπόλους που εργάζονται αυτή την στιγμή με πάθος για να κάνουμε το επόμενο εξελικτικό μας βήμα πραγματικότητα…

Brother Cavil: In all your travels, have you ever seen a star go supernova?
Ellen Tigh: No.
Brother Cavil: No? Well, I have. I saw a star explode and send out the building blocks of the Universe. Other stars, other planets and eventually other life. A supernova! Creation itself! I was there. I wanted to see it and be part of the moment. And you know how I perceived one of the most glorious events in the universe? With these ridiculous gelatinous orbs in my skull! With eyes designed to perceive only a tiny fraction of the EM spectrum. With ears designed only to hear vibrations in the air.
Ellen Tigh: The five of us designed you to be as human as possible.
Brother Cavil: I don't want to be human! I want to see gamma rays! I want to hear X-rays! And I want to - I want to smell dark matter! Do you see the absurdity of what I am? I can't even express these things properly because I have to - I have to conceptualize complex ideas in this stupid limiting spoken language! But I know I want to reach out with something other than these prehensile paws! And feel the wind of a supernova flowing over me! I'm a machine! And I can know much more! I can experience so much more. But I'm trapped in this absurd body! And why? Because my five creators thought that God wanted it that way!