Μου φαίνεται απίστευτο, το πόσο πολύ ενθουσιασμό προκαλεί η φιγούρα του βρικόλακα. Και το λεω αυτό, διότι ενώ πρόκειται για το πιο κλασσικό τέρας του φανταστικού, η πρόσφατη παγκόσμια επιτυχία του Twilight έχει προκαλέσει ένα νέο κύμα αγάπης, για οτιδήποτε βαμπιρικό.
Πρόκειται όμως για μια περαστική μόδα; Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό, ή μήπως το Λυκόφως παρουσιάζει μια εκδοχή ενός βρικόλακα που χαρακτηρίζει το πνεύμα της εποχής μας;
Νομίζω πως θα ήταν τολμηρό αν απαντούσα θετικά, δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, πως το saga της Meyer έχει κερδίσει ένα αξιοπρόσεχτο κομμάτι του πληθυσμού, τις νεαρές ηλικίες, που φαίνεται να αποζητάνε ένα χαμένο ρομαντισμό σε μια κοινωνία ακραίου ορθολογισμού.
Είναι εκείνο το κοινό που μοιάζει να μην θέλει ή να έχει κουραστεί από τα βιαστικά και επιδερμικά πρότυπα ζωής που προστάζει το Mtv ή/και τα life style περιοδικά, και ζητά διαχρονικές αξίες, όπως ο έρωτας στην πιο εξευγενισμένη του μορφή.
Ο σχεδόν πουριτανικός συντηρητισμός που χρωματίζει τους χαρακτήρες του Twilight και η ασταμάτητη μελαγχολία του πρωταγωνιστή, που θυμίζει το χιλιοτραγουδισμένο έρωτα του Δάντη για τη Βεατρίκη του, είναι στοιχεία που έγιναν τόσο αγαπητά σήμερα, ίσως γιατί επαναφέρουν τον βρικόλακα στην απλή ρομαντική του μορφή, μακριά από τους πειραματισμούς των κόμικς και τις βάναυσες –αν όχι αστείες– μεταχειρίσεις των εκάστοτε ταινιών φαντασίας.
Κατά μια έννοια λοιπόν, το Λυκόφως είναι μια μοντέρνα εκδοχή του πάντα ποθητού, παθιασμένου αλλά απαγορευμένου έρωτα, ένα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» για τον 21ο αιώνα. Όμως, κάπου εδώ προκύπτει ένα παράδοξο, διότι αν και η Meyer τροποποίησε τους γνώριμους βαμπιρικούς θρύλους πλάθοντας έναν δικό της απέθαντο με δέρμα σαν διαμάντι, το πλάσμα αυτό συνεχίζει να μας κερδίζει! Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ίσως γιατί στην ασυνήθιστη μυθολογία του Twilight, με τους παντοτινά έφηβους βρικόλακες με το αστραφτερό κορμί και τους λυκάνθρωπους με τους καλοσχηματισμένους μυς, ο κόσμος διακρίνει τις αγνές όψεις δυο «αρχετύπων», του Ιππότη και του Κτήνους. Ο πρώτος με τη γυαλιστερή του πανοπλία προστατεύει από το τέρας την όμορφη παρθένα.
Το μοτίβο αυτό, που τραγουδήθηκε σε μύθους (Περσέας) και αργότερα αγιοποιήθηκε (Αγ. Γεώργιος), επαναλαμβάνεται μπροστά μας σήμερα στη Μεγάλη Οθόνη μέσα από το ρομαντικό τρίγωνο του Edward, της Bella και του Jacob.
Είναι ακριβώς αυτή, η λανθάνουσα ψυχολογία των ηρώων του Twilight που έκαναν πιστεύω τόσο πετυχημένη αυτήν την εκ νέου αναγέννηση του βρικόλακα. Μένει απλά να δούμε, πόσο καιρό θα κρατήσει. Αν θα σβήσει από κάποια άλλη εκδοχή ή θα γεννήσει κάτι εντελώς καινούργιο…
Πρόκειται όμως για μια περαστική μόδα; Ένα ξαναζεσταμένο φαγητό, ή μήπως το Λυκόφως παρουσιάζει μια εκδοχή ενός βρικόλακα που χαρακτηρίζει το πνεύμα της εποχής μας;
Νομίζω πως θα ήταν τολμηρό αν απαντούσα θετικά, δεν υπάρχει αμφιβολία όμως, πως το saga της Meyer έχει κερδίσει ένα αξιοπρόσεχτο κομμάτι του πληθυσμού, τις νεαρές ηλικίες, που φαίνεται να αποζητάνε ένα χαμένο ρομαντισμό σε μια κοινωνία ακραίου ορθολογισμού.
Είναι εκείνο το κοινό που μοιάζει να μην θέλει ή να έχει κουραστεί από τα βιαστικά και επιδερμικά πρότυπα ζωής που προστάζει το Mtv ή/και τα life style περιοδικά, και ζητά διαχρονικές αξίες, όπως ο έρωτας στην πιο εξευγενισμένη του μορφή.
Ο σχεδόν πουριτανικός συντηρητισμός που χρωματίζει τους χαρακτήρες του Twilight και η ασταμάτητη μελαγχολία του πρωταγωνιστή, που θυμίζει το χιλιοτραγουδισμένο έρωτα του Δάντη για τη Βεατρίκη του, είναι στοιχεία που έγιναν τόσο αγαπητά σήμερα, ίσως γιατί επαναφέρουν τον βρικόλακα στην απλή ρομαντική του μορφή, μακριά από τους πειραματισμούς των κόμικς και τις βάναυσες –αν όχι αστείες– μεταχειρίσεις των εκάστοτε ταινιών φαντασίας.
Κατά μια έννοια λοιπόν, το Λυκόφως είναι μια μοντέρνα εκδοχή του πάντα ποθητού, παθιασμένου αλλά απαγορευμένου έρωτα, ένα «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» για τον 21ο αιώνα. Όμως, κάπου εδώ προκύπτει ένα παράδοξο, διότι αν και η Meyer τροποποίησε τους γνώριμους βαμπιρικούς θρύλους πλάθοντας έναν δικό της απέθαντο με δέρμα σαν διαμάντι, το πλάσμα αυτό συνεχίζει να μας κερδίζει! Γιατί συμβαίνει αυτό;
Ίσως γιατί στην ασυνήθιστη μυθολογία του Twilight, με τους παντοτινά έφηβους βρικόλακες με το αστραφτερό κορμί και τους λυκάνθρωπους με τους καλοσχηματισμένους μυς, ο κόσμος διακρίνει τις αγνές όψεις δυο «αρχετύπων», του Ιππότη και του Κτήνους. Ο πρώτος με τη γυαλιστερή του πανοπλία προστατεύει από το τέρας την όμορφη παρθένα.
Το μοτίβο αυτό, που τραγουδήθηκε σε μύθους (Περσέας) και αργότερα αγιοποιήθηκε (Αγ. Γεώργιος), επαναλαμβάνεται μπροστά μας σήμερα στη Μεγάλη Οθόνη μέσα από το ρομαντικό τρίγωνο του Edward, της Bella και του Jacob.
Είναι ακριβώς αυτή, η λανθάνουσα ψυχολογία των ηρώων του Twilight που έκαναν πιστεύω τόσο πετυχημένη αυτήν την εκ νέου αναγέννηση του βρικόλακα. Μένει απλά να δούμε, πόσο καιρό θα κρατήσει. Αν θα σβήσει από κάποια άλλη εκδοχή ή θα γεννήσει κάτι εντελώς καινούργιο…
9 comments:
Σχόλιο από Facebook
Ved Buens Ende
Όπως και να’χει ειναι σιγουρα μια μοδα οπου κανεις δεν θα εμβαθυνει, ουτε στον αποκρυφισμο του βαμπιρισμου, αλλα ουτε και στη γοητεια του μυθικου βρυκολακα …
Και πως θα μπορουσε να γινει κατι τετοιο οταν η πλειοψηφια που βλεπει και διαβαζει (οχι απο περιεργια) το twilight ειναι κοριτσακια του Πλουταρχου και του ντεκαπαζ …
Σχόλιο από Facebook
John Sdralis
Ίσως το μυστικό είναι πως απλά το Twilight δεν επιχειρεί να επιβληθεί ως μόδα. Έχω δει τις δύο ταινίες κι έχω ρίξει μια ματιά στην αγγλική έκδοση του πρώτου βιβλίου. Η συγγραφέας απλά συνδύασε τις ηθικές της αξίες με τις ρομαντικές της ονειροπολήσεις, προσάρμοσε αυτόν τον συνδυασμό σε μια πάντοτε γοητευτική ιδέα κι έπειτα άφησε το αποτέλεσμα να μιλήσει στις καρδιές των νέων. Μιας γενιάς απίστευτα κουρασμένης από την απελευθέρωση των ηθών που παρατηρήθηκε τη δεκαετία του '90 και που αναζητούσε μια διαφορετική οπτική. Στο Twilight υπάρχει ένας ακραίος συντηρητισμός, που κάποιες στιγμές αγγίζει τον πουριτανισμό, αλλά ίσως αυτό είναι που έχουν ανάγκη οι νέοι σήμερα.
Σχόλιο από Facebook
Dopespade Qlippoth
Κατά την άποψή μου 2 είναι τα βασικά συστατικά της επιτυχίας του. Πρώτον το αρχέτυπο του Βρυκόλακα που προβάλλεται υποσχόμενο την αιώνια ζωή (λόγο του αρχέγονου φόβου του ανθρώπου για το θάνατο τέτοια αρχέτυπα είναι αρκετά ελκυστικά), και δεύτερον το πνεύμα ρομαντισμού που επικρατεί, που στις μέρες μας έχει χαθεί. Επειδή μάλιστα τα έφηβα κοριτσάκια είναι η ποιό ευαίσθητη ηλικία στον τομέα του συναισθήματος, για αυτό προσελκύουν τα βιβλία και οι ταινίες του Twilight αυτό το καταναλωτικό κοινό.
Σχόλιο από Facebook
Lucinda ChatNoir
Συμφωνω απολυτα με την προσεγγιση κυριε Ιωαννιδη. Ερχομαι καθημερινα σε επαφη με το κοινο του twilight, λογω της δουλειας μου, και πιστευω πως τα κοριτσια (ειτε ειναι αυτα που ακουν Πλουταρχο ή οχι ) εχουν αναγκη να ζησουν μια στιγμη αληθινης αγαπης (εστω και σε ενα βιβλιο) οταν ζουν καθημερινα ενα θεατρο του παραλογου. Δυστυχως τα παιδια βομβαρδιζονται απο φτηνα προτυπα ωστοσο θα πρεπει να ακουμε τι ειναι αυτο που αγγιζει την καρδια τους και να μην προσπαθουμε να βαλλουμε κατευθειαν καμπελες. Πρωτα απ'ολα τα βιβλια γραφτηκαν για εφηβικο κοινο. Το οτι τα διαβαζουν πλεον ολοι ειναι δικο τους θεμα. Αντι λοιπον να ασχολουμε με το ποσο ρηχο αναγνωσμα μπορει να ειναι για εμας τους 'ψαγμενους' ας κατσουμε να αναλογιστουμε γιατι ολα αυτα τα κοριτσια (κυριως) απο 12 εως 112 επιθυμουν διακαως να ζησουν ενα Παραμυθι, εστω και δανεικο...
Σχόλιο από Facebook
Sidhe Domina
Με την προβολή του twilight προβάλλεται μια ρομαντική χροιά του βρυκόλακα,της υπερπροστασίας στην αγάπη,η αγάπη εναντίον στα δεσμά του μελαγχολικού κλίματος..Όλες οι νεαρές ηλικίες ενθουσιάζονται με όλα αυτά και 'ψάχνουν να γίνουν βρυκόλακες' ενώ αυτό είναι κάτι που μπορεί να διδαχθεί και με άλλους τρόπους..Η συγγραφέας προβάλλει τη φαντασία της μέσα από τα βιβλία επειδή όμως ο άνθρωπος(πόσο μάλλον οι νεολαία)έχει την τάση να μιμείται και να 'θέλει να μοιάσει' ακριβώς διότι το να είσαι άνθρωπος δεν αποτελεί και μεγάλο κατόρθωμα,ούτε μόδα,ξεχνάει να αντικρύσει την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζει,ονειροπολεί συνεχώς.Έτσι όμως δεν διορθώνεται τίποτα..Γιατί όταν θέτεις όρια στα όνειρα και την πραγματικότητα τότε τα πράγματα δεν είναι καλά..Ο νέος 'ψάχνει' συνεχώς την αφορμή να 'ξεφύγει' και αυτό κάνει και μέσα από αυτήν την ταινία που απλά δεν διαφέρει από τις άλλες βαμπιρικές ταινίες.Μόνο που εδώ οι πρωταγωνιστές είναι νέοι,ο ρομαντισμός στο φουλ και το φόντο η σύγχρονη ζωή.
Σχόλιο από Facebook
Lucinda ChatNoir
Η μιμιση ειναι χαρακτηριστικο του ανθρωπινου ειδους και συμφωνω οτι το να εισαι ανθρωπος πλεον δεν κατορθωμα και καποιες φορες δεν ειναι καθολου τιμητικος σαν τιτλος!
Οι μυθοι ομως εξελισσονται αναλογα με την εκαστοτε εποχη αντικατοπτριζοντας τις πεποιθησεις της. Ετσι μεσα απο αυτους μπορουμε να δουμε 'τις πταιει ' και αν ειναι δυνατον να το αλλαξουμε. Αυτη ειναι η δυναμη του μυθου, γεννιεται και εξελισσσεται αναλογα με το περιβαλλον του. Ας δουμε λοιπον γιατι οι νεοι θελουν να γινουν βρυκολακες και για να μην το παμε τοσο μακρυα, γιατι θελουν απλα να ξεφυγουν απο το ζοφερο κοσμο μας; Η απαντηση,σαφως ειναι προφανης...Απ'το να πεφτουν λοιπον στα ναρκωτικα ας ονειρευτουν οτι ολα μια μερα θα αλλαξουν...γι' αυτο εξαλλου υπαρχουν τα ονειρα, για να αντεχεις το σημερα, εχοντας μια σταλια ελπιδας και για το αυριο...
Συνφωνώ με όσα λέτε για την ταινία αυτή....Υπάρχει επίσης άλλος ένας παράγοντας για την επιτυχεία της: Έχουν διαλέξει ηθοποιούς στους οποίους προβάλεται η ομορφιά τους. Κάθε κοπέλα στην εφηβία θα θέλει να ζήσει ενα παραμύθι με τον "βρυκόλακα", ή τον "λυκάνθρωπο" αφού και οι δυο είναι νέοι κι ωραίοι....
Πολύ βρυκολάκιασμα πέφτει τώρα τελευταία σε ταινίες και σειρές....και γενικώς πολύ παραφυσικό, τέρατα που τα δεχόμαστε ως κάτι το φυσιολογικό. Μήπως μας ετοιμάζουν για κάτι...;
Γοητευτική άποψη το παραδέχομαι, αλλά η αλήθεια νομίζω βρίσκεται αλλού. Καταρχήν λίγο ως πολύ το φανταστικό κυριαρχεί σε κάθε μορφή τέχνης από τους αρχαίους χρόνους. Στη σύγχρονη εποχή, ας μην ξεχνάμε πως οι πρώτες ταινίες που γυρίστηκαν (και είχαν και την μεγαλύτερη επιτυχία) ήταν εκείνες που είχαν ως θέμα το φανταστικό.
Από την άλλη, η «εμμονή» του κινηματογράφου τελευταία με το fantasy έχει να κάνει με την βελτίωση των ειδικών εφέ. Περισσότερα εφέ, περισσότερα εισιτήρια!
Υπάρχει όμως ακόμη δυο πλευρές στο όλο ζήτημα: η μια είναι η ψυχο-κοινωνιολογική. Βλέπεις το φανταστικό αποτελεί μια έξοδο από την πραγματικότητα. Όταν λοιπόν ο κόσμος μας σκληραίνει, αυξάνονται τα μη «ρεαλιστικά» μοντέλα.
Από την άλλη (και αυτή είναι μια πιο φιλοσοφική σκέψη) το φανταστικό αποτελεί ένα ανοιχτό πεδίο δοκιμών. Μέσω της φαντασίας, ο δημιουργός διερωτάται τι θα γινόταν αν ο κόσμος μας ήταν διαφορετικός. Και ως εκ τούτου, μέσα από την ανασύνθεση, παρουσιάζει καινούργια μοντέλα!
Αν λοιπόν θέλω να δω κάποια «συνομωσία» πίσω από την εμμονή του κινηματογράφου για το φανταστικό σήμερα, είναι πως έμμεσα η ανθρωπότητα έχει φτάσει σ’ ένα σημείο όπου μπορεί, θέλει και έχει ανάγκη να ξαναγράψει τους κανόνες ύπαρξης, την φύση της και την πορεία της στο μέλλον…
Post a Comment
Αγαπητέ επισκέπτη, άφησε εδώ το μήνυμα σου, μα να θυμάσαι, σχόλια που δεν αρμόζουν στο ημερολόγιο θα αφεθούν στην λήθη του κυβερνοχώρου!