02 Ιανουαρίου: Κατάφερα να δω το Avatar προχθές βράδυ (στις 1 μετά τα μεσάνυχτα, σε μια γεμάτη αίθουσα 600 ατόμων – ήταν η μοναδική που καταφέραμε να βρούμε θέσεις!)
Από τεχνικής άποψης η ταινια ήταν άψογη. Σχεδόν καμία σκηνή δεν έμοιαζε εικονική. Αν το animation στο Star Wars ήταν πειστικό, στο Avatar νομίζεις πως η ταινία γυρίστηκε με πλήρως αληθινά σκηνικά και ηθοποιούς.
Από την άλλη, η 3D έκδοση δεν μου φάνηκε αρκετά… τρισδιάστατη! Ασφαλώς ζωντάνευε την ταινία, αλλά ο κόσμος της Πανδώρας (όλα τα δώρα ή τα δώρα του Πάνα / Προσέξτε εδώ επίσης την ομοιότητα σεναριογραφικά και σημειολογικά με το φετινό sci fi θρίλερ Pandorum του Christian Alvart) δεν έβγαινε από την οθόνη όπως περίπου έγινε παλιότερα με το Beowulf.
Παρόλ’ αυτά, έχω την αίσθηση πως εδώ η συγκεκριμένη τεχνολογία λειτουργεί περισσότερο σαν εργαλείο του σκηνοθέτη (παρά σαν εμπορικός κράχτης), σαν συμπλήρωμα δηλαδή στο μήνυμα που προσπαθεί να μας περάσει για την υπερβατική αξία του νατουραλισμού της Πανδώρας, σε αντιδιαστολή με το βαρύ «προσγειωμένο» τεχνολογικό περιβάλλον των ανθρώπων.
Από άποψη σεναρίου τώρα, χμ… ένα μέτριο πάντρεμα Λόρενς της Αραβίας με Ποκαχόντας (αναζητήστε επίσης το Battle for Terra του ελληνοαμερικάνου Aristomeni Tsirba και θα εκπλαγείτε από τις ομοιότητες)!
Προσωπικά τουλάχιστον δεν ένιωσα πουθενά βάθος στην ψυχολογία των χαρακτήρων, παρά γραμμικά εξελίσσονταν όλα προς μια από την αρχή πλήρως προβλέψιμη συμπεριφορά.
Βέβαια, σαν καλό παραμύθι έπρεπε να ακολουθήσει όλα τα αναγκαία κλισέ… παρόλ’ αυτά, ήταν πάνω από όλα ένα κατασκευασμένο σενάριο στο οποίο ο Cameron πρόσθεσε απλά βασικά θέματα που συναντάμε ακόμη και σε πολλά παιχνίδια του Playstation.
Κρίμα επίσης που δεν δόθηκε περισσότερη έμφαση στην μεταφυσική πλευρά που έθιγε η ταινία – τέθηκαν ζητήματα παγκόσμιας συνείδησης, σαμανισμού, ιερής γης κ.ο.κ.
Στην τελική, η ταινία αποτελεί μια σύγκρουση ανάμεσα στον ρεαλισμό (που ενσαρκώνεται από τον άνθρωπο) και τον ιδεαλισμό (που εκπροσωπείτε από τους ιθαγενείς). Πρόκειται όμως για τον ωραίο αγριάνθρωπο του Ζαν Ζακ Ρουσσώ, τον εξευγενισμένο μέντορα που βρίσκεται σε πλήρη συντονισμό με την anima mundi.
Πίσω λοιπόν από την ρηχή υπόθεση που παραπέμπει στα δεινά που προκάλεσε ο ευρωπαϊκός αποικισμός της Αμερικής, η εισβολή στο Αφγανιστάν, και η σύγχρονη υλοτόμηση του Αμαζονίου, ένας ανήσυχος θεατής μπορεί να διαβάσει πολλά περισσότερα. Πόσο δε στο ζήτημα της ψυχο-μετάγγισης!
Αλλά για το τελευταίο θα γράψω πολλά περισσότερα κάποια άλλη στιγμή…