14 Δεκεμβρίου: Και μέσα σ’ όλο το κομφούζιο της εντατικής εργασίας, κατάφερα να ξεκλέψω μια μικρή ανάπαυλα για το διήμερο! Το σαββατοκύριακο που αφήσαμε πίσω μας λοιπόν, είχα την χαρά να βρεθώ με μερικούς καλούς συνεργάτες στα όμορφα Ζαγοροχώρια. Οι εντυπώσεις ποικίλες!
Τα χωριά στα οποία περιηγηθήκαμε αν και άδεια από κατοίκους, ήταν γεμάτα από ιστορία. Ίσως από τις πιο μαγικές στιγμές όμως, ήταν η επίσκεψη μας στο Μικρό Πάπιγκο.
Εκεί, η είσοδος ολόκληρου του χωριού γίνεται από μια και μοναδική σιδερένια πύλη, από όπου ο επισκέπτης περνά στα λαβυρινθώδη σοκάκια του μικρού παλιού χωριού νομίζοντας πως βρίσκεται στις σελίδες ενός καλού μυθιστορήματος φαντασίας.
Το γκρίζο της πέτρας έδενε μυστηριακά με το λευκό του χιονιού, και οι καπνοί από τα τζάκια έμοιαζαν με μικρές σπηλιές που έτρεφαν με καινούργια σύννεφα τον ήδη σκεπασμένο ουρανό.
Λίγο πιο πέρα, συναντήσαμε μικρές «αρχαίες» θα έλεγε κανείς, εκκλησίες, χτισμένες από μια περιπλανώμενη ομάδα ανθρώπων που άφηναν παντού ένα χαρακτηριστικό σημάδι. Ποιο είναι αυτό;
Σήμερα ελάχιστοι το προσέχουν, αποτελεί όμως ένα από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία της λαϊκής ναοδομίας, μια λεπτομέρεια που έχει συνδεθεί κατά καιρούς με πολλά παράξενα… μα για το θέμα αυτό θα αφιερώσω ένα σχετικό άρθρο στο επόμενο τεύχος του mystery.
Εκτός όμως από τα αρχιτεκτονικά μυστήρια της περιοχής, η αίσθηση που αφήνουν αυτοί οι τόποι, είναι σίγουρα η απουσία ανθρώπων. Όλα θύμιζαν μοναξιά κάνοντας και τον πιο ανυποψίαστο επισκέπτη να νομίζει πως βρίσκεται σε μια από τις ξεχασμένες πολιτείες της λαβκραφτικής φαντασίας.
Έψαξα μαζί με τους συντρόφους μου για την Εκκλησία του Βουνίσιου Ντόγκον, μα δεν βρήκαμε πουθενά τα ίχνη της. Ίσως γιατί ο Πάνας ξέρει να κρύβεται καλά μέσα στο χιονισμένο δάσος...
Όπως και να έχει, η Ελλάδα μας, διατηρεί ακόμη ορισμένους μαγικούς τόπους, και εγώ, είχα την τύχη να βρεθώ σε ένα από αυτούς.