8 Δεκεμβρίου: Κατεβαίνοντας σήμερα στο γραφείο συνάντησα έναν ηλικιωμένο ντυμένο από την σκόνη και τις μυρωδιές του πεζοδρομίου, να κοιτάζει θλιμμένος τους περαστικούς και να φωνάζει με την τελευταία δύναμη που είχε στα πνευμόνια του «αλήθεια σας λεω, δεν είναι η γρίπη των χοίρων ότι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί, είναι η γρίπη των ανθρώπων το αληθινό μας πρόβλημα».
Στάθηκα λίγο πιο πέρα για να δω το πρόσωπο του παππούλη που μέσα στην παράνοια του είπε κάτι σοφό! Πόσοι όμως τον άκουσαν; Οι σαλοί της πόλης, όπως ακριβώς και τα ημίζώντανα τζάνκια είναι μέρος ενός ευρύτερου πλέγματος αστικού στοιχειώματος, παράπλευροι ήχοι και σκιές από χαμένα όνειρα και επιλογές που το Σύστημα περιθωριοποιεί αυτόματα.
Καθημερινά, μα και κάθε στιγμή ο νους μας είναι που δημιουργεί την πραγματικότητα μας. Πρόκειται για ένα είδος ασυνείδητης επιλογής που συμβαίνει πριν από εμάς για εμάς. Ο τρελός είναι αυτός που αποκαλεί σπίτι του τον απαγορευμένο χώρο που η μεταξένια μας συνείδηση φοβάται να περιπλανηθεί. Αν το έκανε, θα ανακάλυπτε περίεργα τερατώματα, αλήθειες, ιδέες και φαινόμενα που θα αναποδογύριζαν τις έννοιες των σταθερών που μας δομούν.
Ή για να το πω απλά, προτιμούμε να τρέξουμε να πάμε στο γραφείο για να φύγουμε γρήγορα από αυτό και να πάμε σπίτι ακόμη πιο γρήγορα, ώστε βιαστικά να δούμε ΤV και να φαμε το γρήγορο φαγητό, για να μπορέσουμε μετά να κοιμηθούμε λίγο στα γρήγορα και μετά να ντυθούμε να βγούμε, να πιούμε για να ξεχαστούμε και μετά πάλι γρήγορα να γυρίσουμε πίσω ώστε να προλάβουμε να κοιμηθούμε ακόμη λίγο πριν να αρχίσει το ρολόι να χτυπά περνώντας μας σε μια νέα ημέρα όπου τα πράγματα θα έρθουν ξανά πάλι και ξανά και ξανά και ξανά, σαν ένα ατελείωτο déjà vu.
Fast life, fast food, fast thinking, fast spirituality… όλα γίνονται παρασυρμένα από το βέλος του χρόνου. Υπάρχουμε όσο καβαλάμε αυτό το περίεργο χρονοπλάσμα που καλπάζει ανεξέλεγκτα αλλά ακόμη δεν έχουμε καταλάβει πως αυτό –όπως και εμείς– είναι μια απλή ψευδαίσθηση.
Ο χρόνος είναι μια κατάσταση του νου, όπως και η πραγματικότητα είναι μια ασυνείδητη επιλογή, μια ψευδαισθιακή κατασκευή. Στο πλασματικό σύμπαν του παππούλη λοιπόν, αυτου του ερημίτη της κοινωνίας μας, η διαισθητική του ματιά συμπέρανε: «δεν είναι ο φόβος μας το πρόβλημα, είναι ο ίδιος ο άνθρωπος το πρόβλημα!» Πιστεύετε πως έχει λάθος;