1 Νοεμβρίου: Αλαφροΐσκιωτους ορίζει η παράδοση μας αυτούς που έχουν την έμφυτη ικανότητα να βλέπουν την άλλη πλευρά. Καθόλη την διάρκεια της έρευνας μου στο χώρο της παραδοξολογίας, έχω συναντήσει αρκετούς ανθρώπους που μου έχουν αποδείξει το γνήσιο αυτής της ικανότητας. Και τουλάχιστον μια από αυτούς τους ξεχωριστούς ανθρώπους, έχω την χαρά να συνεργάζομαι στενά τα τελευταία 3 χρόνια.
Στις περισσότερες περιπτώσεις όμως, δέχομαι την ίδια ερώτηση: μήπως οι αλαφροΐσκιωτοι είναι σχιζοφρενείς; Η απάντηση είναι αρνητική, διότι εκτός του ότι τα παραφυσικά τους βιώματα μπορούν να αποδειχθούν αν τα εξετάσουμε προσεχτικά, η ευρύτερη ψυχολογία τους δεν είναι αποδιοργανωμένη όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις ψύχωσης!
Αλλά ακόμη και όταν τα ψυχολογικά τεστ δίνουν τη διάγνωση της σχιζότυπης διαταραχής της προσωπικότητας –όπως συνέβη στην περίπτωση μιας φίλης αλαφροΐσκιωτης που εξέτασα προσωπικά– το συμπέρασμα είναι λανθασμένο, καθώς με τον όρο αυτό η κλασική ψυχιατρική καπελώνει παρά επεξηγεί τις εμπειρίες αυτών των ανθρώπων!
Τον περασμένο Μάιο του 2009 λοιπόν, κυκλοφόρησε ένα καινούργιο βιβλίο από τους Michael Jawer (MD) και Marc Micozzi (PhD) με τίτλο The Spiritual Anatomy of Emotion: How Feelings Link the Brain, the Body, and the Sixth Sense που φαίνεται να επιβεβαιώνει με έναν πολύ ενδιαφέρον τρόπο τα παραπάνω μου συμπεράσματα.
Οι δυο συγγραφείς έχοντας ολοκληρώσει μια έρευνα πάνω σε άτομα που υποστηρίζουν πως είναι αλαφροΐσκιωτοι, κατέληξαν πως η ψυχική αυτή ευαισθησία σχετίζεται με την λειτουργία του επιχείλιου συστήματος (limbic system) αλλά και σε ένα είδος τύπου προσωπικότητας που καταγράφει περισσότερα αισθήματα από το περιβάλλον από ότι πράττουν οι υπόλοιποι άνθρωποι.
Το επιχείλιο σύστημα ή στεφανιαίο ή μεταίχμιο, απαρτίζεται από τον έλικα προσαγωγίου, την αμυγδαλή και τον ιππόκαμπο. Προσέξτε τώρα: η λειτουργία αυτού του συστήματος είναι να επισυνάπτει/περιενδύει τις εισερχόμενες πληροφορίες με συναισθήματα. Αυτό συμβαίνει προτού οι πληροφορίες διοχετευθούν προς τους ανώτερους εγκεφαλικούς λοβούς όπου εδράζουν οι γνωστικές ικανότητες.
Επομένως, κάθε ερέθισμα που εισέρχεται στον εγκέφαλό υποχρεωτικά προσλαμβάνει ένα συναίσθημα από αυτό το σύστημα. Υπό αυτήν την έννοια, είμαστε μάλλον συναισθανόμενα όντα που σκέπτονται και όχι σκεπτόμενα όντα που συναισθάνονται, όπως προτιμάμε να θεωρούμε τους εαυτούς μας.
Επιστρέφοντας τώρα στην εργασία των Jawer και Micozzi, οι δυο αυτοί γιατροί, κατάφεραν να απαντήσουν πως η αλαφροϊσκίαση δεν είναι μια ψυχωτική κατάσταση αλλά μια ειδική ανθρώπινη συμπεριφορά που σχετίζεται με την υπερευαίσθητη συγκέντρωση πληροφοριών από το περιβάλλον.
Το φαινόμενο αυτό δε, παρατηρείτε πολύ περισσότερο στις γυναίκες!
Αυτό που δεν απαντά ακόμη η συγκεκριμένη έρευνα είναι για το αν η εν λόγω σούπερ ευαισθησία αυτών των ανθρώπων καταγράφει κυριολεκτικά και επακριβώς, αφανείς υπάρξεις. Οι δυο συγγραφείς όμως, αφήνουν ανοιχτό αυτό το ενδεχόμενο.
Προσωπικά διατηρώ ελάχιστες επιφυλάξεις… αν και ασφαλώς χρειάζεται το θέμα να μελετηθεί ακόμη περισσότερο – εξίσου σημαντικό είναι να απαντηθεί το ερώτημα του κατά πόσο η ευαισθησία αυτή φιλτράρετε από υποκειμενικά συμπλέγματα του ατόμου που μπορούν να αλλοιώνουν το εξωτερικό ερέθισμα.