24 Νοεμβρίου: Θυμάμαι ένα βράδυ όταν αρκετά μικρός ακόμη, βρισκόμουν κάτω από τον έναστρο ουρανό μιας παραλίας στην Χαλκιδική. Αν και σε ευαίσθητη ηλικία, με συνέπαιρνε το μυστήριο και οι εναλλακτικές θεωρίες. Εκείνο το βράδυ λοιπόν παρατήρησα μια περίεργη κίνηση στον ουρανό, ένα φωτεινό σημάδι να ταξιδεύει με περίεργη ταχύτητα έχοντας ασυνήθιστη πορεία για αεροπλάνο.
Αμέσως φοβήθηκα και άρχισα να τρέχω προς το σπίτι, περιέργως όμως, στο μυαλό μου σχηματίστηκε η ιδέα πως επέρχεται η Επαφή και πως αυτή θα συνοδευτεί με το Τέλος του Κόσμου!
Έτσι, ανήσυχος ακούμπησα το χέρι μου στο έδαφος, νιώθοντας το ζεστό. Ήμουν βέβαιος πως ζούσα μια ιστορική στιγμή…
20+ χρόνια μετά, και ο κόσμος φυσικά δεν καταστράφηκε! Μέσα στην αθωότητα μου όμως, ένιωσα τότε κάτι ιδιαίτερο και ακόμη άγνωστο για την παιδική μου νοημοσύνη, το εσχατολογικό αίσθημα: η ζωή μου ξαφνικά έγινε σημαντική, το σύμπαν γύρω μου απέκτησε νόημα, και εγώ μια καίρια θέση παρατηρητή των μοναδικών εξελίξεων που θα μεταμόρφωναν την βαρετή μου καθημερινότητα.
Η εσχατολογία προσφέρει την ελπίδα της απελευθέρωσης και είναι αυτός ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους που το φαινόμενο του 2012 έχει κερδίσει τόσο την προσοχή μας.
Το περασμένο Σάββατο λοιπόν, βρέθηκα και εγώ στον κινηματογράφο για να παρακολουθήσω την πολύκροτη ταινία. Το πρώτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν το πλήθος που είχε γεμίσει την αίθουσα, όπως και το βαθμό σύνδεσης των ανθρώπων με τους πρωταγωνιστές, που συνόδευαν τις περιπέτειες που βλέπαμε στην Μεγάλη Οθόνη με χειροκροτήματα και φωνές ενθουσιασμού.
Γιατί; Διότι ο καθημερινός άνθρωπος πρόβαλε και δραματοποιούσε την δική του λαχτάρα για επιβίωση.
Προσέξτε, δεν λεω πως η ταινία ήταν καλή… βλεπόταν απλά «ευχάριστα» και είμαι βέβαιος πως πολύ σύντομα θα την έχουμε ξεχάσει όλοι, το σημαντικό είναι όμως, πως παραγωγές όπως αυτές, κερδίζουν το ενδιαφέρον μας διότι μπορούμε εκ του ασφαλούς να τρομάξουμε.
Αυτό είναι αρκετά σημαντικό για νευροφυσιολογικούς όπως και για ψυχολογικούς λόγους.
Όταν εγκέφαλος αισθάνεται πίεση ή φόβο, θέτει σε συναγερμό τα κύτταρα του εντέρου, τα οποία παράγουν ερεθιστικές ουσίες όπως η ισταμίνη.
Ο φόβος επίσης (και αυτό είναι πιο σημαντικό) παράγει ενδορφίνες που προκαλούν ευφορία, ενώ ταυτόχρονα μας ταρακουνάει από την ρουτίνα της ζωής.
Θα ήθελα να σκεφτείτε όμως δυο ακόμη σημεία… η ταινία του Roland Emmerich περιστρέφεται γύρω από την έννοια της πτώσης, της ενοχής και ίσως ακόμη, της τιμωρίας. Το σύμπλεγμα αυτό αφορά μόνο το οιδιπόδειο παρελθόν του σκηνοθέτη; Θα μπορούσε.
Αναμφίβολα όμως, είναι ένα μήνυμα απέναντι στον δυτικό άνθρωπο και την ισχυρή του προσκόλληση στα υλικά αγαθά. Ο ματεριαλισμός που μας χαρακτηρίζει μας εμποδίζει από την καθαρότητα των πράξεων μας, πόσο δε την διαύγεια των σκέψεων μας.
Ποιος επομένως είναι κόσμος που πεθαίνει το 2012; Το σύμπαν του σουπερμάρκετ και της τεχνολογικής εξάρτησης ή ο φυσικός κόσμος που αλλάζει;
Ο πλανήτης, τα άστρα, ο γαλαξίας βρίσκονταν από πάντα σε κίνηση. Είμαστε εμείς που σταματάμε τον χρόνο (την αντίληψη του χρόνου) γιατί φοβόμαστε.
Το 2012 όμως, μετατρέπεται σε μια αφορμή να ωριμάσουμε, και να δεχτούμε το αναπόφευκτο της κοσμικής μεταβολής. Ο πραγματικός εχθρός δεν είναι το τσουνάμι ούτε ο σεισμός. Όλα αυτά είναι συμβολικές παραστάσεις ψυχικών διεργασιών.
Ο ασυνείδητος κόσμος μας συνθλίβει τα «ανώτερα» στρώματα του συνειδητού σαν ένα άλλο ηφαίστειο, ζητώντας αναγνώριση και διέξοδο. Κάπως έτσι, το 2012 μετατρέπετε σε μια πύλη εσωτερικών μεταμορφώσεων, μια αποκαθήλωση της πάγιας τάξης, μια ενδοψυχική μεταστροφή των πόλων δύναμης που ζητά από το άτομο να θρυμματίσει το προσωπείο του φτάνοντας λίγο πιο κοντά στην αυθεντική εσωτερική του υπόσταση, τον Εαυτό.
Όλα αυτά, και πολλά περισσότερα συμβαίνουν μπροστά στη θέα μιας καταστροφολογικής ταινίας.
Ποιο είναι το δεύτερο σημείο για το οποίο σας είπα νωρίτερα να προσέξετε; Μα πολύ απλά: υπολογίστε τους αριθμούς… μέχρι και τις 15 Νοεμβρίου η ταινία έχει κόψει εισιτήρια αξίας 235 εκατομμυρίων δολαρίων (!!) γεγονός που σημαίνει πως εκατομμύρια άνθρωποι σε ολόκληρο τον πλανήτη αγωνιούν μαζικά σε ένα κοινό ρεύμα σκέψης. Η ίδια η βιομηχανία της ψυχαγωγίας εκμεταλλεύεται τις ενδότερες φοβίες μας. Μαζί όμως αφυπνίζει το αίσθημα της ελπίδας.
Αν λοιπόν όλοι αυτοί οι θεατές αρχίσουν να πιστεύουν στην ίδια ιδέα, ίσως αυτή να τείνει να γίνει πραγματικότητα.