21 Σεπτεμβρίου: Οι δρόμοι της πόλης κρύβουν περίεργα αινίγματα που η φύση τους ποικίλει. Μια τέτοια παραδοξότητα βίωσα απόψε το βράδυ, επιστρέφοντας σπίτι με την παρέα μιας αλαφροΐσκιωτης. Στο μικρό ανηφορικό δρόμο, η κοπέλα είδε πολλά μέτρα μακριά την φιγούρα ενός άνδρα με γαλάζιο πουκάμισο και μακριά μαλλιά να σκύβει πίσω από ένα αυτοκίνητο κοιτώντας με περιέργεια κάτι. Η μορφή ήταν σταθερή και ενώ πλησιάζαμε ο κύριος αυτός (νεαρός στην ηλικία;) δεν κουνιόταν. Στην πραγματικότητα ήταν ένα φάντασμα, διότι την μορφή αυτή την έβλεπαν μονάχα τα μάτια της συντρόφου μου.
Στιγμές σαν και αυτές δεν είναι σπάνιες για έναν αλαφροΐσκιωτο. Η έκπληξη όμως ήρθε όταν πλησιάζοντας περισσότερο το σημείο της… οπτασίας, είδαμε σχεδόν τρομαγμένοι και οι δυο πως ακριβώς στο σημείο που βρισκόταν η φιγούρα, υπήρχε στην άκρη του πεζοδρομίου ένα νεκρό γατάκι!
Το φάντασμα δεν έβλεπε κάτι στο αυτοκίνητο όπως είχαμε αρχικά υποθέσει, αλλά κοιτούσε επίμονα το άψυχο κορμί της γάτας. Μπορεί κάτι νεκρό να προκαλεί τόσο ενδιαφέρον σε κάτι άλλο νεκρό; Άραγε τι είναι αυτό που έβλεπε η ψυχή του κυρίου με τα μακριά μαλλιά.
Παραδέχομαι πως οι συλλογισμοί μου έφτασαν μέχρι το σημείο να υποθέσω πως η ψυχή που είδε η αλαφροΐσκιωτη σύντροφος μου, ήταν η ψυχή της γάτας. Δεν είναι λίγες οι φορές που έχουν αναφερθεί περιστατικά όπου το στοίχειωμα είναι αυτό ενός ζώου. Όπως επίσης, δεν είναι λίγοι αυτοί που στα ζώα τους διακρίνουν ένα ανθρώπινο στοιχείο. Όχι δεν αναφέρομαι στην ανθρωποποίηση των κατοικίδιων μας (που ασφαλώς είναι ένας παράγοντας σε πολλές περιπτώσεις) αλλά στα ζωομορφικά ή πολυμορφικά αστρικά διπλά που πολλοί σαμάνοι αλλά και απλοί άνθρωπο διαισθάνονται… όπως και να έχει, φαίνεται πως ο θάνατος παραμένει ένα μεγάλο μυστήριο, μια αξιοσημείωτη παράδοξη κατάσταση που προξενεί την προσοχή ακόμη και αυτών που είναι ήδη νεκροί!