13 Δεκεμβρίου: Είμαι λάτρης των παραφυσικών θρίλερ αν και αποφεύγω τα splatter γιατί κουράστηκα τους σκηνοθέτες που δοκιμάζουν τις αντοχές μας με σκηνές βασανισμού που αυξάνονται γεωμετρικά, όχι γιατί υπάρχει η σεναριακή ανάγκη, αλλά γιατί συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα προκαλέσει την μεγαλύτερη φρίκη στην ψυχολογία μας.
Βέβαια, αν δεχτούμε πως ο κινηματογράφος είναι η μεγαλύτερη επικαιρική τέχνη, τότε ο υπερμέτρος σαδομαζοχισμός που εκθειάζεται σ' αυτές τις ταινίες, μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσει για την κοινωνική μας ψυχολογία!
Ο καθηγητής Richard Kearney γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του, Ξένοι, Θεοί και Τέρατα (2006) πως δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι των σύγχρονων πόλεων ζητάνε να συγκινηθούνε μέσα από ταινίες όπου πρωταγωνιστεί το τερατώδες στοιχείο.
Κάπως έτσι, βρίσκουν διέξοδο για τα δικά τους ανεκδήλωτα (και ανομολόγητα συχνά) συναισθήματα οργής, όπως επίσης προσπαθούν να επεξεργαστούν ασυνείδητα την τερατωδία της ίδιας της κοινωνίας που ζούνε!
Ας επιστρέψουμε όμως στην νέα ταινία του Andrew Cull, The Possession of David O’Reilly.
Πρόκειται για μια χαμηλού κόστους βρετανική horror παραγωγή του 2009 στην οποία ένα ζευγάρι μαζί με τον καλύτερο τους φίλο θα βιώσουν τον απόλυτο τρόμο (και τον θάνατο) όταν θα βρεθούν πολιορκημένοι στο μικρό τους διαμέρισμα, από κάποια αδιευκρίνιστα δαιμονικά πλάσματα.
Στα υπέρ της ταινίας είναι οι εξαιρετικές γωνίες λήψης της κάμερας (σε αρκετά σημεία θυμίζει αληθινό ghost hunting) που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι παρόν σε κάθε σκηνή τρόμου.
Στα αρνητικά της ταινίας βρίσκεται το γεμάτο κενά μπερδεμένο σενάριο, όπως και η απουσία μιας τελικής εξήγησης!
Προσωπικά πιστεύω πως τα πλάσματα που καταδιώκουν τον πρωταγωνιστή υπάρχουν κυριολεκτικά (προσέξτε τον διακόπτη που ανοιγοκλείνει μόνος του, όπως και το μολύβι στο τηλέφωνο), όμως η υλοποίηση τους γινόταν αποκλειστικά στο μυαλό του! Γι' αυτό και η εμφάνιση τους γινόταν στο σκοτάδι, όταν η φωνή της λογικής εξορκίζει κάθε τι δαιμονικό.
Τι συμβαίνει όμως με το φάντασμα του πάνω ορόφου; Ήταν μήπως μια υπόνοια για την χαμένη γυναίκα του David;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και μάλλον αυτό θα δυσαρεστήσει ακόμη και τους πιο εγκάρδιους λάτρεις του είδους. Παρά τις αδυναμίες του όμως, θεωρώ πως η εν λόγο ταινία είναι το Paranormal Activity όπως θα έπρεπε να είναι... περισσότερο πειστικό, πιο κοντά στα αυθεντικά παραφυσικά φαινόμενα (όπου το πραγματικό και το φανταστικό αναμιγνύεται), και δοσμένο με τρόπο τέτοιο ώστε να δημιουργεί τις σωστές δώσου τρόμου!
Να σημειωθεί πως η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (οι φόνοι και το ημερολόγιο με τις παράξενες σημειώσεις είναι αληθινά, η παραφυσική ερμηνεία των γεγονότων όμως όχι), το σενάριο γράφτηκε το 2003, ενώ στην Αγγλία προβλήθηκε με τον τίτλο The Torment.

Διαβάστε μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη
του σκηνοθέτη εδώ.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ.