31 Δεκεμβρίου 2010
Μια ανάσα πριν την αλλαγή του χρόνου

Δεν νομίζω πως το νέο έτος θα είναι χωρίς δυσκολίες. Πιστεύω όμως πως μέσα από τις δοκιμασίες μπορεί να βρει κανείς τον αληθινό του εαυτό, να σμιλέψει το Είναι του, και από σκοτεινός να ανατείλει λαμπερός και ισχυρός.
Εύχομαι λοιπόν το 2011 να είναι το έτος που θα οδηγήσει όλους μας λίγο πιο βαθιά στο μονοπάτι των μεγάλων (αλλά πραγματικών και ουσιαστικών) αλλαγών.

Dies Natalis Solis Invicti
Μπορεί οι εποχές να έχουν αλλάξει και οι άνθρωποι να δοξολογούν διαφορετικά ονόματα
το μήνυμα όμως παραμένει ίδιο!

το πέρασμα από τις σπηλιές της νύχτας
η ανάβαση πίσω στον θρόνο
η δόξα της στέψης
η επιστροφή

22 Δεκεμβρίου: Ο Joscelyn Godwin είναι καθηγητής πανεπιστημίου και διάσημος συγγραφέας πολλών αριστουργιμάτων, ανάμεσα στα οποία οφείλω να ξεχωρίσω την μελέτη του Arktos: The Polar Myth in Science, Symbolism, and Nazi Survival, Music, Mysticism and Magic, The Pagan Dream Of The Renaissance και πολλά πολλά άλλα.
Σήμερα λοιπόν, ο σπουδαίος αυτός ερευνητής με το γνώριμο homo universalis τρόπο γραφής του, διερευνά την φιλολογία που αναπτύχθηκε γύρω από το μυστήριο της Ατλαντίδας, εξετάζοντας το όμως μέσα από το πλαίσιο του εσωτερισμού.
Ξεκινώντας λοιπόν από τον Πλάτωνα, περνάει στις νεώτερες αποκρυφιστικές ερμηνείες της Αντλαντικής ουτοπίας και πτώσης, έτσι όπως παρουσιάστικαν στο έργο της Μπλαβάτσκυ, της Dion Fortune, του Julius Evola κ.α. Για να καταλήξει τέλος, στις θεωρίες περί του κυκλικού χρόνου και της Αιωνικής, των τεσσάρων Yugas και του σύγχρονου Φαινομένου 2012.
Δίχως αμφιβολία, πρόκειται για μια ακόμη διεισδιτική εργασία ενός πολυγραφότατου καθηγητή.
Για περισσότερες πληροφορίες για την ζωή και το έργο του J. Godwin, δείτε εδώ.

Σε όλους τους φίλους και τις φίλες της Αποφένειας
σας εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου
ευτυχισμένες γιορτές
γεμάτες μυστήριο
και όμορφες
συγκινήσεις!

χο χο χο

13 Δεκεμβρίου: Είμαι λάτρης των παραφυσικών θρίλερ αν και αποφεύγω τα splatter γιατί κουράστηκα τους σκηνοθέτες που δοκιμάζουν τις αντοχές μας με σκηνές βασανισμού που αυξάνονται γεωμετρικά, όχι γιατί υπάρχει η σεναριακή ανάγκη, αλλά γιατί συναγωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα προκαλέσει την μεγαλύτερη φρίκη στην ψυχολογία μας.
Βέβαια, αν δεχτούμε πως ο κινηματογράφος είναι η μεγαλύτερη επικαιρική τέχνη, τότε ο υπερμέτρος σαδομαζοχισμός που εκθειάζεται σ' αυτές τις ταινίες, μάλλον θα πρέπει να μας προβληματίσει για την κοινωνική μας ψυχολογία!
Ο καθηγητής Richard Kearney γράφει χαρακτηριστικά στο βιβλίο του, Ξένοι, Θεοί και Τέρατα (2006) πως δεν είναι παράξενο που οι άνθρωποι των σύγχρονων πόλεων ζητάνε να συγκινηθούνε μέσα από ταινίες όπου πρωταγωνιστεί το τερατώδες στοιχείο.
Κάπως έτσι, βρίσκουν διέξοδο για τα δικά τους ανεκδήλωτα (και ανομολόγητα συχνά) συναισθήματα οργής, όπως επίσης προσπαθούν να επεξεργαστούν ασυνείδητα την τερατωδία της ίδιας της κοινωνίας που ζούνε!
Ας επιστρέψουμε όμως στην νέα ταινία του Andrew Cull, The Possession of David O’Reilly.
Πρόκειται για μια χαμηλού κόστους βρετανική horror παραγωγή του 2009 στην οποία ένα ζευγάρι μαζί με τον καλύτερο τους φίλο θα βιώσουν τον απόλυτο τρόμο (και τον θάνατο) όταν θα βρεθούν πολιορκημένοι στο μικρό τους διαμέρισμα, από κάποια αδιευκρίνιστα δαιμονικά πλάσματα.
Στα υπέρ της ταινίας είναι οι εξαιρετικές γωνίες λήψης της κάμερας (σε αρκετά σημεία θυμίζει αληθινό ghost hunting) που σε κάνει να νιώθεις πως είσαι παρόν σε κάθε σκηνή τρόμου.
Στα αρνητικά της ταινίας βρίσκεται το γεμάτο κενά μπερδεμένο σενάριο, όπως και η απουσία μιας τελικής εξήγησης!
Προσωπικά πιστεύω πως τα πλάσματα που καταδιώκουν τον πρωταγωνιστή υπάρχουν κυριολεκτικά (προσέξτε τον διακόπτη που ανοιγοκλείνει μόνος του, όπως και το μολύβι στο τηλέφωνο), όμως η υλοποίηση τους γινόταν αποκλειστικά στο μυαλό του! Γι' αυτό και η εμφάνιση τους γινόταν στο σκοτάδι, όταν η φωνή της λογικής εξορκίζει κάθε τι δαιμονικό.
Τι συμβαίνει όμως με το φάντασμα του πάνω ορόφου; Ήταν μήπως μια υπόνοια για την χαμένη γυναίκα του David;
Τα ερωτήματα είναι πολλά και μάλλον αυτό θα δυσαρεστήσει ακόμη και τους πιο εγκάρδιους λάτρεις του είδους. Παρά τις αδυναμίες του όμως, θεωρώ πως η εν λόγο ταινία είναι το Paranormal Activity όπως θα έπρεπε να είναι... περισσότερο πειστικό, πιο κοντά στα αυθεντικά παραφυσικά φαινόμενα (όπου το πραγματικό και το φανταστικό αναμιγνύεται), και δοσμένο με τρόπο τέτοιο ώστε να δημιουργεί τις σωστές δώσου τρόμου!
Να σημειωθεί πως η ταινία είναι βασισμένη σε αληθινά γεγονότα (οι φόνοι και το ημερολόγιο με τις παράξενες σημειώσεις είναι αληθινά, η παραφυσική ερμηνεία των γεγονότων όμως όχι), το σενάριο γράφτηκε το 2003, ενώ στην Αγγλία προβλήθηκε με τον τίτλο The Torment.

Διαβάστε μια αρκετά ενδιαφέρουσα συνέντευξη
του σκηνοθέτη εδώ.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ.

ΠΟΕ
Μια Σύντομη Ζωή

Δεν το κρύβω πως γνώρισα τον Πόε μέσω του Λάβκραφτ, πολύ γρήγορα όμως ερωτεύτηκα τους μελαγχολικούς του κόσμους. Εύχομαι κάποια μέρα να γράψω κάτι γι' αυτό τον τόσο σπουδαίο συγγραφέα... μέχρι τότε, θα προσθέσω απλά, δίπλα στα έργα του Έντγκαρ, την πιο πρόσφατη (σύντομη) βιογραφία του από τον Peter Ackroyd και τις εκδόσεις Πατάκη.
Στο σχετικά μικρό αυτό βιβλίο, ο βραβευμένος βιογράφος και λογοτέχνης Peter Ackroyd εξιστορεί την επίσης σύντομη, συχνά βασανισμένη και δραματική ζωή ενός από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς του 19ου αιώνα.
To λογοτεχνικό έργο του Πόε διακρίνεται για την πολυμέρειά του και είχε σημαντική επίδραση στην παγκόσμια λογοτεχνία, αποτελώντας θεμέλιο λίθο για την εξέλιξη σύγχρονων λογοτεχνικών ειδών, όπως η αστυνομική λογοτεχνία ή οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας.
Το ύφος, οι εικόνες και τα θέματά του επηρέασαν σε τεράστιο βαθμό τα κινήματα του ρομαντισμού, του συμβολισμού και του υπερρεαλισμού, και εξακολουθούν να αποτελούν πηγή έμπνευσης για λογοτέχνες σήμερα.
Ο Ackroyd ξεκινά από το μυστηριώδη θάνατο του Πόε και ακολούθως εξιστορεί τις δυσκολίες της παιδικής του ζωής, τις απόπειρές του για ακαδημαϊκή και στρατιωτική καριέρα, καθώς και τις περίπλοκες σχέσεις του με το άλλο φύλο, συμπεριλαμβανομένου του γάμου του με τη δεκατριάχρονη εξαδέλφη του.
Περιγράφει τη διαρκή μάχη του με τον αλκοολισμό και τον τζόγο, τις δοκιμασίες αλλά και της επιτυχίες της ζωής του ως επαγγελματία συγγραφέα. Η διεισδυτική ματιά του Ackroyd ρίχνει νέο φως σε μερικά από τα αριστουργήματα του Πόε και στην αινιγματική προσωπικότητα που τα δημιούργησε.

mystery τ. 67
(Δεκέμβριος 2010)

Διαβάστε στο καινούργιο τεύχος του Μυστηρίου

Ο Μυστικός Συμβολισμός - Η Δύναμη της Επιβολής
- Οι Τρόποι Προστασίας

Ο Σπύρος Κατσαντάμης υπογράφει ένα πολυσέλιδο αφιέρωμα στην απόκρυφη (και υπερβατική) σημασία του Ματιού, εξηγεί τον περίεργο μηχανισμό της Βασκανίας και παρουσιάζει τους τρόπους Άμυνας απέναντι στο Kακό Mάτι!

Οι αρχαίοι γνώριζαν τα μυστικά της αορατότητας και στο άρθρο του Φίλιππου Αϊβάζη, θα βρείτε τα μυστικά της αφάνειας σύμφωνα με την μαγική παράδοση.
Αμέσως μετά, ο Νικόλαος Κουμαρτζής παρουσιάζει όλες τις νεότερες τεχνολογικές εξελίξεις και εξηγεί μέσω της σύγχρονης φυσικής, πως το να γίνεις αόρατος δεν είναι φαντασία!

Υπάρχει ΖΩΗ μετά τον ΘΑΝΑΤΟ;
Συνέντευξη CHRIS CARTER

Ένας ειδικός απαντάει σε όλα τα ερωτήματα και σχολιάζει τις νεότερες εξελίξεις που αφορούν τις περιθανάτειες εμπειρίες. Τελικά, τι συμβαίνει μετά τον θάνατο;
Μια αποκλειστική συνέντευξη στον Γιώργο Αδαμόπουλο.

DRUIDCRAFT
Η Μαγεία & τα Μυστικά των
Σύγχρονων ΔΡΥΙΔΩΝ
γράφει η Δήμητρα Μπενίση

STARSEEDS
Τα Παιδιά των Άστρων
ή αλλιώς
Άνθρωποι με Εξωγήινες Ψυχές!

γράφει η Άντζυ Ντρούλια

Άνοιξαν οι Πύλες για την
ΚΟΥΦΙΑ ΓΗ
στους Πόλους;
του Σπύρου Κατσαντάμη

Ιστορίες με ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΥΣ
Παράξενες Εμπειρίες από όλη την Ελλάδα
του Ανέστη Γεροδήμου

Ritual Dark Ambient
Στη Σκοτεινή Πλευρά της Μουσικής
του Αντρέα Μπαρέκα

Διαβάστε επίσης...
Τι Βρίσκεται Πέρα από τη Μωβ Ζώνη;
του Γιώργου Ιωαννίδη

Μπορούν τα Όνειρα να μας Δείξουν Πότε θα Πεθάνουμε;
του Νικόλαου Κουμαρτζή

02 Δεκεμβρίου: Και μετά τις αποψινές δηλώσεις της NASA όπου επιβεβαιώθηκε και επιστημονικά η ύπαρξη μικροοργανισμών στον πλανήτη μας που έχουν διαφορετική πορεία εξέλιξης από την δική μας, το εξωγήινο ζήτημα όχι απλά αναγεννάτε αλλά και επαναπροσδιορίζεται.
Τι γίνεται όμως με τα «κλασσικά» UFOs; Υπάρχουν ή όχι;
Στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Αθήνα, είχα την χαρά να συναντηθώ μετά από πολύ καιρό, μ' έναν φίλο και παλιό ερευνητή του παράξενου, για μια πολύωρη κουβέντα σχετικά με τις νεώτερες εξελίξεις στο χώρο του μυστηρίου.
Ο διάλογος περνούσε από διάφορα θέματα (όπως πάντα συμβαίνει σ' αυτές τις καταστάσεις), μέχρι που καταλήξαμε να μιλάμε για τα δυσεξήγητα φαινόμενα στην Ελλάδα, των αρχών του προπερασμένου αιώνα. Ο φίλος μου, έχοντας τελειώσει πρόσφατα μια μεγάλη έρευνα σε όλες τις εφημερίδες της εποχής, για σχετικά γεγονότα, ήταν το καταλληλότερο άτομο για να μου απαντήσει σ' ένα ερώτημα που με ενδιαφέρει ιδιαιτέρως: «Θανάση, υπάρχουν αναφορές για UFOs στην Ελλάδα πριν το 1947;» ρώτησα. Η απάντηση, όχι μόνο ήταν καταφατική, αλλά συνοδεύτηκε και με ένα πλήθος διηγήσεων!
Και πράγματι, αν κανείς ψάξει προσεκτικά τα κιτάπια της ιστορίας, θα δει πως αλλόκοτες εμφανίσεις έχουν καταγραφεί το 1866 στην Κέρκυρα, το 1936 στην Αθήνα, το 1946 στην Θεσσαλονίκη κ.α. όλα αρκετό καιρό προτού ο Κένεθ Άρνολντ δει τους (επίσημα) πρώτους ιπτάμενους δίσκους στον ουρανό των ΗΠΑ στις 24 Ιουνίου του 1947!
Ασφαλώς οι εμφανίσεις που σημειώνονταν κατά το παρελθόν δεν είναι τόσες όσες παρατηρούνται σήμερα, ενώ αν διαβάσει κανείς εμπεριστατωμένες μελέτες, όπως αυτές του Jacques Vallee, θα δει πως στην πραγματικότητα, οι ξένοι από το διάστημα μας φαίνεται να μας παρακολουθούν συστηματικά από την αυγή της ιστορίας!
Το αληθινό ερώτημα εδώ λοιπόν, είναι απλό: τι συμβαίνει; Το πρώτο πράγμα που μπορεί να σκεφτεί κανείς, είναι πως βρισκόμαστε υπό ένα είδος μόνιμου «εργαστηριακού» ελέγχου από τους εξωγήινους, οι οποίοι περιμένουν υπομονετικά μέχρι ωσότου η ανθρωπότητα ωριμάσει για να πραγματοποιήσουν μια επίσημη και σε μεγάλο εύρος, επαφή. Ένα διαφορετικό σενάριο λέει, πως οι εξωγήινοι μπορούν και ελέγχουν την ροή του χρόνου, και ως εκ τούτου, γλιστράνε μπρος και πίσω στην ιστορία.
Υπάρχει όμως και ένα τρίτο σενάριο, αρκετά γοητευτικό και ικανό να απαντήσει σε πλήθος ερωτημάτων: πως δηλαδή τα UFOs δεν είναι απτά μεταλλικά αντικείμενα τα οποία μεταφέρουν πλάσματα από άλλους κόσμους, αλλά μια ιδέα γεμάτη νόημα, ένας σύγχρονος μύθος με διαχρονικά και πανανθρώπινα στοιχεία.
Αναμφίβολα, η τελευταία αυτή σκέψη ανήκει στον μεγάλο δάσκαλο της ψυχολογίας του βάθους, Κάρλ Γιούνγκ ο οποίος το 1958, αφού ερεύνησε το φαινόμενο των εμφανίσεων, έγραψε το περίφημο βιβλίο Flying Saucers: A Modern Myth.
Σ' αυτό υποστηρίζει πως το συλλογικό μας ασυνείδητο προβάλει στον ουρανό αρχετυπικά σύμβολα ενότητας με σκοπό να αντισταθμίσει την όποια (ψυχοκοινωνική) εσωτερική δυσαρμονία. Έτσι, σε περιόδους κρίσης (όπως περίπου είναι η εποχή που διανύουμε σήμερα), ο άνθρωπος τείνει να βλέπει σημάδια στον ουρανό, σημάδια ελπίδας και λύτρωσης.
Εύλογα όμως θα με ρωτήσετε τώρα: «πως γίνεται μια ιδέα, μια οπτασία, ακόμη και αν έχει ένα τόσο ευεργετικό νόημα, να μπορεί να αφήνει σημάδια στο χώμα, και να φωτογραφίζετε;»
Γίνετε, αν είστε από αυτούς που πιστεύουν πως δεν υπάρχει κανένα αναντίρρητο αποδεικτικό στοιχείο, πέρα από φήμες και μερικές κακής ποιότητας μαγνητοσκοπήσεις από φωτεινά σημάδια που θα μπορούσαν να είναι οτιδήποτε - από σμήνη πουλιών, μέχρι και απλά σύννεφα.
Δεν γίνετε, αν παρακολουθώντας τις διεθνείς εξελίξεις, έχετε προσέξει πως αυξάνεται ο αριθμός των πολιτικών, στρατιωτικών και των επιστημόνων που παραδέχονται δημοσίως πως κάτι αληθινά παράξενο συμβαίνει πάνω από τα κεφάλια μας.
Τι πιστεύω εγώ; Θεωρώ πως η αλήθεια βρίσκεται κάπου στην μέση. Πως δηλαδή, το σύμπαν είναι αρκετά μεγάλο ώστε σε κάποια γωνιά του να υπάρχει έστω και ένας εξωγήινος πολιτισμός που να έχει την δυνατότητα να εκμηδενίζει τις αποστάσεις. Γιατί λοιπόν να μην εντόπισε τον πλανήτη μας, και όλο περιέργεια να μελετάει τους δίποδους πιθήκους του, που έχουν παρόμοια όνειρα με τους δικούς του προγόνους;
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως όλες οι εμφανίσεις UFOs είναι τα οχήματα των επισκεπτών μας. Στο σύνολο τους νιώθω πως αποτελούν ένα φαινόμενο της κοινωνίας μας, που μπορεί να εξηγηθεί με τρόπους όπως την θεωρία του Γιούνγκ. Είναι πολύ πιθανόν όμως, κάπου ανάμεσα στις παρεξηγημένες θεάσεις, και στις οπτικές απάτες να υπάρχει ένα αληθινό σκάφος από αλλού. Ένα αυθεντικό όχημα ελπίδας που η ύπαρξη και μόνο του μπορεί να μας βεβαιώσει πως δεν είμαστε μόνοι!
Ας σταματήσουμε λοιπόν να περπατάμε όλοι σκυφτοί, και ας κοιτάξουμε λίγο ψηλά. Ο ουρανός μας μπορεί να κρύβει περισσότερες ομορφιές (και απαντήσεις) από όσες νομίζουμε...

01 Δεκεμβρίου: Σε μια εποχή όπου η Ελλάδα αναζητά να βρει διέξοδο από τα συσσωρευμένα προβλήματα, και ίσως μια νέα ισχυρή θέση μέσα στην διεθνή πολιτική (και πολιτισμική) σκακιέρα, η ιδέα περί μιας, κάποιας Ομάδας Έψιλον, έδωσε όραμα και ελπίδα σε χιλιάδες έλληνες.
Δυστυχώς, με το πέρασμα του καιρού η φιλολογία των «Ε» μετατράπηκε σε παραφιλολογία, και το θέμα εκφυλίστηκε σε απροσμέτρητα ύψη ευφυολογημάτων που περισσότερο με επιστημονική φαντασία έμοιαζαν, παρά με πραγματικότητα.
Σε μια εποχή λοιπόν που η Ελλάδα ματώνει, η αυλαία του μύθου των «Ε» χαμηλώνει ακόμη περισσότερο με τον θάνατο ενός από τους πρωτεργάτες της, τον συγγραφέα Ιωάννη Φουράκη.
Ο Φουράκης, γεννήθηκε το 1937 και από νωρίς ξεκίνησε την καριέρα του ως δημοσιογράφος σε διάφορες εφημερίδες. Έγινε όμως περισσότερο γνωστός από το συγγραφικό του έργο, όπως και με την ένθερμη συνεργασία του με περιοδικά της εναλλακτικής αναζήτησης.
Τα τελευταία χρόνια, η παρουσία του είχε γίνει ξανά αισθητή μέσω των εμφανίσεων του στην τηλεόραση όπου ήταν καλεσμένος σε μια σειρά εκπομπών που αφορούσαν την Ομάδα Έψιλον, τα Παιδιά του 1983, και άλλα θέματα που άπτονται των ζητημάτων του παράξενου και της συνωμοσιολογίας.
Καθώς όμως η υγεία του το πρόδιδε τελευταία, ο αμφιλεγόμενος κατά πολλούς, αλλά σίγουρα ιδιαίτερος αυτός συγγραφέας, άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή. Μαζί του, τελειώνει ένα μεγάλο κεφάλαιο για το παράξενο στην Ελλάδα.

Όσοι ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα για το έργο του Ιωάννη Φουράκη, μπορούν να επισκεφτούν τον ιστότοπο των εκδόσεων Τάλως.
Όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν την τελευταία συνέντευξη του συγγραφέα, μπορούν να αναζητήσουν το βιβλίο του Μηνά Παπαγεωργίου Υπόθεση: Παιδιά του 1983.